Al AK bar uno spritz e un bel piatto di cacio e pepe nel Ghetto.
slotwoord NYC
Epiloog van :
Terug in België aangekomen, zijn we ons beiden alle twee terdege van bewust dat de spreekwoordelijke “mooie liedjes over het algemeen nooit blijven duren”, werden we onmiddellijk geconfronteerd met de harde dagdagelijkse “real life”. Zo mocht Björn ervaren dat zijn valies in de USA is achtergebleven. Op het moment van het schrijven van dit verslagje hopen we dat Björn morgen (13.7.2011) zijn koffer met spullen, sommige zaken erin emotioneel aan gehecht, terug in zijn bezit kan krijgen.
Tenslotte is er ook zo iets als ‘jetlag’ van weliswaar 6 uurtjes die er voor zorgen dat het menselijk systeem zegt dat je nachtrust nodig hebt terwijl het in België bij onze terugkomst kortdag is.
Na deze onvergetelijke trip naar “the City”, naar de stad der wereldsteden in een fantastisch gezelschap kan ik u melden dat deze nog lang, om niet te zeggen voor altijd, in ons geheugen zal gebrand staan als een nieuwe ervaring die zeker smaakt naar meer, maar nogmaals, “dit pakken ze ons nooit meer af!”
Epiloog van :
Eind goed al goed : woensdagnamiddag is Flight Care mijn achtergebleven valies komen afgeven aan huis. Vol ongeduld doet ik mijn pauver valiesje open om te zien of er alles nog in zit. US Customs heeft mijn slot kapot gemaakt, de inhoud van mijn bagage gecheckt en alles herschikt met de aankoopdocumenten bovenaan. De vuile was door hen nog niet gewassen!
Dinsdag ben ik gans de dag wakker gebleven om ’s avonds tegen 21h30 in eigen bedje te kruipen. Zo kon ik mijn jetlag overwinnen. Ik heb een goeie 9 hrs geslapen en woensdagmorgen met fris gevoel opgestaan; fruit en nadien de running shoes aan om een toerke te doen doorheen het piepkleine stadje Ronse (in tegenstelling tot de metropool van waarvan ik kom lijkt alles minuscuul). I’m feeling like a little strenger in my own house…
“I wanne gonna back to 809…” – Arctic Monkeys
Alles begint stilletjes aan door te sijpelen dat ik terug met de voetjes op de grond ben en terug mijn leven van voordien dien op te nemen. Niet simpel omdat je ook met de realiteit geconfronteerd wordt die je achtergelaten hebt!
Ik toon aan mijn dichte entourage mijn helse reeks foto’s en vertel hen uiteenlopende anekdotes.
Samenvattend kan ik het volgende over mijn reis naar New York City zeggen :
Het was voor mij de eerste maal dat ik een intercontinentale reis maakte en is enorm meegevallen; de poort naar de andere continenten staat wagenwijd open. Amerika is enorm meegevallen; nog beter dan ooit gedacht. Maar het super gezelschap heeft er zeker toe bijgedragen dat de reis zo geslaagd was. Frederik en ik kennen elkaar al geruime tijd; hebben nog samen gewerkt (al ging dit in begin niet van een leien dakje) en hebben door de jaren heen steeds een goed contact behouden. We wisten op voorhand wat we aan elkaar hadden, maar toch is het een proef. Maar het resultaat van onze samenzijn in the Big Apple is met brio geslaagd; ik stel zelfs dat onze band nog hechter is als voorheen. (mooi voorbeeld is dat we na reis elkaar constant gehoord hebben en we elkaar veelvuldig hebben gezien; van een melt down- of afkoelperiode was er totaal geen sprake, wel integendeel).
Tanx for the seven days in heaven Frederik, “American Boy“!
De manier van het beleven van de reis : goed voorbereid en “bevrijd” vertrekken, alles te voet gedaan op de tonen van Admiral Freebee (“never travel by highspeed”), enorm veel gezien, gevoeld, gehoord, gesmaakt, geroken en beleefd maakt dit een topreis. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen wat voor een belevenis het geweest is!
Mij zien ze zeker nog terug in the City, want zoals LCD Soundsystem & De Waele Brothers het zo mooi zeiden : “NY excuse”
Ik wens af te sluiten met de lyrics van PJ Harvey, die het album “stories from the city, stories from the sea” maakte (album over NYC) :
Tanx for reading my NYC – diary
de volledige foto-album : klik hier
maandag 11 juli – dinsdag 12 juli 2011
Dinsdag 12 juli 2011; last day :
Jaja, de laatste dag is aangebroken:::((( Wederom een goeie zes uurkes diepe dodo gedaan en wederom fris wakker om de laatste uurkes te genieten van de City that never sleeps. We nemen ons gebruikelijk weliswaar laatste ontbijt bij onze Koreaanse vrienden van assortiment vers fruit met Pomegrade peaches tea; nuttigen dit op de rooftop van ons hotel. Ik maak zo goed als mogelijk mijn valies en ga nog een afscheidstoertje lopen langsheen Madison Av met de Ipod in de oortjes genieten van Gill Scott Heron & Jamie XX “NY is killing me”.
Naar hotel lopende ga ik potje oatmeal met toppings van raisins, nuts and brown sugar halen bij Azuur en genietend peuzel ik het op in Green Acre Park. Ik begin te beseffen dat een prachtreis tot een einde komt… Douche nemen en finish my luggage.
Er staat nog een laatste shopping hour op de agenda vooraleer ons middagmaaltijd te nuttigen in the City. We gaan ons in de rij wachtenden plaatsen aan de shop “Abercrombie & Fitch“. Ja zeker, je leest het goed, om te mogen binnengaan moet je in de wachtrij staan tussen een reeks pubermeisjes die perse op de foto willen staan met de ontblote mannenmodels die in de shop paraderen. Waarom worden er geen foto’s getrokken met de lady models? Ik koop parfum voor mamalief – Wakely (eigenlijk om samen te nuttigen) en een oldfashioned sweater A&F. Mijn reispartner slaat nog een slagje bij “Hollister” (Californisch merk van vrijetijdskledij). Gaan nog eens bij Apple winkel binnen maar beslissen om PodHotelwaarts te gaan en een laatste maal van het buffet te smullen van onze mooie en toffe Koreaanse vrienden op de hoek “Azuur”.
Shit man, de laatste uren zijn aangebroken; het moeilijke afscheid van the City dient zich aan… Ieder op zijn manier verwerkt het einde van een fantastisch verblijf : de ene wordt wat krekelig, de andere maakt wat loze grapjes! We beseffen beiden dat een formidabele periode tot een einde komt en dat we richting de reële wereld gaan, naar ons huis waar we terug geconfronteerd gaan worden met zaken die we willens nillens hebben moeten achterlaten; het ene al wat aangenamer dan het andere! Ik neem afscheid van de skyline van NYC…
Tegen 14hrs nemen we de metro richting Jamaica Center Parsons Archer om daar dan de Airtrain te nemen naar Terminal 8 om in te checken bij Jetairways. Valiesjes (net geen 20 kilo) geven we af en gaan richting US Customs. Schoenen uit, alles in de mandjes en zo de controle door. No problem. Nog snel een fles water kopen; de lenzen uitdoen, een toiletbezoekje. Beiden zijn we klaar voor de terugtocht over de Atlantische Oceaan.
We installeren ons op rij 34 (middengang). Mijn reistpartner heeft dik prijs; een oud Indisch mannetje die op het eerste zicht toch wat raar oogt, is zijn terugvlieggezel. Na het opstijgen installeer ik me met mijn Macbook en pruts wat aan de meer dan 800 genomen foto’s; mijn reispartner kiest een filmpje uit : “The Adjustment Bureau.” Toevallig opgenomen in hartje Manhatten. Een mooi verhaal over een man en een vrouw die elkaar ietwat toevallig tegenkomen maar door “bovenaf” niet “gepland” zijn om een relatie te beginnen, maar zoals het cliché geldt : “Love above all”!
Het Indisch kabinepersoneel komt aandraven met hun vliegtuigvoer, maar ditmaal pas ik en grabbel wat koekjes in mijn tas die ik heb gekocht in “Whole Foods Market” zoals een Clif Bar reepje en een Crispy Rice Cracker. Mijn reispartner gaat resoluut voor de vliegtuigavondmaaltijd (met alle gevolgen van dien natuurlijk); hij vraagt zoals elke serieuze frequent flyer een whisky on the rocks, als medicijn voor de verstopte bronchiën… Ik beslis om een melatonine pil te nemen (om geen jetlag te creëren), snel toiletbezoekje te doen, dekentje en maskertje aan en hopelijk een goeie 2hrs sleep. Ik voel mezelf zo wegglijden van deze aardbol en oogjes vallen toe.
Na een 2,5hrs geslapen te hebben, voel ik me toch redelijk goed. Mijn reisparter komt ook geleidelijk bij zijn positieven. Maar klaagt steen en been over zijn Indisch buurman die constant zit te schokken en te beven met zijn benen : “Ambetant da ge daar van wordt!”
Het Indisch kabinepersoneel komt met het ontbijt en ditmaal aanvaard ik wel de plateau, maar enkel voor het watertje en het fruitsapje; de bol glutenmuffin laat ik aan me voorbij gaan evenals de droge stukjes meloen. Ik wil de bruine muffinbol aan onze Indische vriend geven, maar hij weigert; die man kan nog zo ziek niet zijn, want is nog lucide genoeg om dat niet te willen opeten…
Stilletjes aan zet het vliegtuig de landing in. Het gevoel van definitief einde van een prachtreis overvalt me een beetje en zeg het volgende, ietwat emotioneel getint tegen mijn reispartner : “Hopelijk is het voor ons beiden de laatste “single-reis” in ons leven, want wens iedereen zo’n reis toe; indien niet dan gaan we volgend jaar terug intercontinentaal.” En ik schrijf hem voor afsluiten van ons emo-momentje een bonnetje : “In te ruilen voor een volgende gezamelijke intercontinentale fantastische reis”. We schudden elkaar de hand, geven elkaar een vuistklopje en jammer dat er een leuning tussen ons zit en wat pottenkijkers, want anders hadden we elkaar een stevige “hug” gegeven…
We are ” The Sore Losers “. 
Macbook uit, riem aan en klaarmaken voor de landing on homebase. Landing gaat vlotjes en kunnen snel uitstappen. De temperatuur op deze dinsdagmorgen om 7h30 te Brussel is 14 graden. Hopelijk heb ik snel mijn valies en kan ik mijn korte broek ruilen voor mijn jeans (die zich in mijn bagage bevindt). Aangekomen in de grote aankomsthall gaan we aan de bagageband staan waar onze valies zal neer stuiken. De ene valies achter de andere, zoals die van mijn reispartner, maar geen zwarte trolly met rood plastieken bandjes rond de handvaatjes… ” ’t Is toch verdomme niet waar dat mijn valies er niet bij is…!!!!!! ” zeg ik zo op een zenuwachtige ietwat brutale manier tegen mijn reispartner. Hij antwoordt dat mijn valies er wel zal bij zijn. Maar ik heb zeer slecht gevoel bij deze situatie en ben zelfs al zeker dat die valies er niet bij is; hopelijk is er genen andere clown mee weg?!
Ik ga bij de desk van Flight Care (mij reeds gekend van vroeger voorval met valies met fiets erin van een goeie vier jaar terugkomende van Nice – Monaco) en vraag om uitleg. Mevr. doet haar werk, belt naar de afhandelaars op de tarmak en weet me te zeggen dat mijn valies op de lijst staat van de bagage die is achtergebleven in USA. ” Wat, dat kan toch niet; wanneer heb ik ze dan terug? Morgen met de volgende vlucht zal je valies erbij zijn…” Allé hup, hoe een fantastische reis kan eindigen op een sissertje.
Mijn reispartner, met valies, en ik zonder valies enkel met zwart tasje en macbook gekleed in korte broekje, trekken naar spoor 1 om de trein naar het Noordstation te nemen. We nemen afscheid; onze fantastische reisweg scheidt hier en gaan elk onze eigen weg op; hij naar Gent, ik naar Oudenaarde.
Ik moet nog een dik halfuur wachten in het Noordstation. Ik zit op een bankje op spoor 12 te wachten op de trein richting Oudenaarde; naast mij zitten twee negers ietwat raar te zien naar mij. Waarschijnlijk denken zij hetzelfde hoe ik me op dit moment voel : uitgeschud en terug met de poep op de reeële grond na een fantastisch verblijf op een droombestemming! Op de trein heb ik de tijd om een aantal vrienden op de hoogte te brengen van mijn terugkomst en de sage omtrent mijn valiesje.
Chase & status feat. delilah : ” time “
Tegen 10h30 kom ik te Oudenaarde aan en mijn ouders wachten me vol ongeduld op. Aangekomen in het vijfsterren hotel van mijn ouders, eet ik mijn dagelijkse portie vers fruit en begin te vertellen over de formidabele reis met een super reispartner…
zondag 10 juli 2011
Zondag 10 Juli 2011
Laatste volle dag genieten van NYC en nog een mooie dag voor de boeg, ttz. SoHo, Greenwich Village en Meatpacking District. Maar eerst nog een paar kiekjes gaan schieten in Wall Street. We beslissen om ons ochtendmaaltijd van assortiment van vers fruit te gaan nuttigen op de trappen van het Beursgebouw in Wall Street. Het is zondag, we zullen zeker op ons gemak zijn.
We nemen de metro groene lijn 5, stappen af aan halte “Wall street” en gaan naar de trappen om ons ontbijt te nuttigen. Heel weinig volk en daardoor rustig gevoel over het Financieel hart van de wereld. Na ons portie vitamines voor vandaag gaan we verder richting Battery Park om het Statue of Liberty te fotograferen. We beslisten reeds eerder op ons verblijf in NYC om geen onnodige tijd te verliezen met aanschuiven en de boot te nemen naar het eilandje waar het standbeeld staat en naar Governors Island. Op die plaats is naar mijn mening heel weinig te zien, behalve een standbeeld dat op afstand even mooi is en een klets toeristen die ik liever niet zie. Mijn fototoestel doet zijn werk. Toch wel mooie foto’s van op afstand met mijn klein telelens.
We trekken terug naar de dichtbij zijnde metrohalte om naar SoHo centrum te gaan. We nemen de groene lijn 4 terug en stappen af in hartje SoHo, Prince Street. SoHo (afkorting voor South of Houston street) was oorspronkelijk een industriële wijk, wijk met fabrieken en opslagplaatsen. Tegenwoordig is SoHo hip en trendsetter op het gebied van mode. Met de imposante gietijzeren pakhuizen, boetiekjes en galerijen een van de beste en mooiste shoppinghoods in NYC : zeer geschikte omgeving om te winkelen in een mooie omgeving met mooie mensen!
” Island (Delorean remix) ” – The XX
We starten onze wandeling aan Spring Street en gaan zo verder via Broadway naar Houston street en Mercer street. Mijn reispartner dient dringend een toiletje te doen en ik kan eigenlijk wel iets gebruiken om te drinken. We zoeken een mooie bar en komen terecht in Bar Borgia, 161 Prince street; tof plaatsje met deuren tot over de ganse lengte van voormuur wijd open. Mijn reispartner gaat voor een echte frappoccino en ik voor een mint tea. Na toiletbezoekjes en wat paparazzi kiekjes trekken we verder richting Greenwich Village. Hier ontbreekt het strakke rasterpatroon van straten dat zo kenmerkend is voor de rest van de City. Hier buigen en kruisen de straten op een meer natuurlijke manier waardoor de buurt aandoet als een dorp. Of zoals mijn reispartner het zo mooi heette : ” Het is precies het Patershol in ’t groot! ” Oorspronkelijk een wijk van Italiaanse immigranten; in de jaren 60 en 70 veranderde de buurt in een hippiewijk vol artiesten en kunstenaars. Vanwege de gestegen huizenprijzen wonen hier tegenwoordig vooral gelauwerde schrijvers, acteurs, artiesten en zakenmensen. Ik neem de tijd om alles op de lens te zetten. Veel licht, groen en mooie gebouwen! Toplocatie!
“My hippie ain’t hip” – Admiral Freebee
We wandelen verder doorheen prachtige straten met laagbouw, mooie architectuur en toffe horecaplaatsjes. De rust vindt hier zeker zijn rust… We beslissen om het lusje naar Meatpacking District te maken, ginder te middagmalen om dan terug naar hartje SoHo te gaan om paar shops te trotseren. We gaan via Bleecker street naar Hudson street en komen aan in centrum Meatpacking District. Eventjes toertje langs High Line park, The Standaard Hotel om naar Greenwich Av te gaan, want daar zou ik, als dagelijks eter van soja producten, graag lunchen in “Soy Cafe“. Een restaurant waar merendeel met soja en glutenvrije producten wordt gewerkt. Maar oeps, mijn reispartner trekt aan mijn mouw en doet teken dat ze hier schoenen van New Balance verkopen (ik had hem reeds eerder gemeld als je ergens dit en dat ziet, let me know). Dus binnen en terug buiten met een brandnew pair of USA shoes. Ik vraag aan de uitbundige verkoper waar het Soycafe is; checkt zijn Android toestel met google – maps en toont me de weg. Maar aangekomen op de beoogde plaats niet veel te zien. We gaan eventjes blokje om en voilà : The Soycafe, on the corner of Greenwich Av en Jane Street.
“Once around the block” – Badley Drawn Boy
Een op de hoek gelegen klein plaatsje vol jonge, vlijtige, werkend, typende op hun Mac’s mensen. We nemen plaats aan het venster en bestellen het volgende : mijn reispartner een bagel met gerookte zalm (naar analogie met Alexandra; zou hij ze een missen?) en een homemade ginger tea soda; ik een speltcrêpe met soyacreme, dadels en vijgen en een groentesoep. Zeer lekker en super heilzaam. Mijn reispartner heeft niet genoeg aan zijn baggel en bestelt nog een crêpe met hesp en soycreme. Ter afsluitende verfrissing bestel ik nog een homemade pink tea soda. Topplaats, jammer dat in ons Vlaanderen dit niet of amper bestaat!
Nu in één rechte lijn naar het shoppingwalhala – Bleecker street, want er staan nog enkele zaken op mijn lijstje om kopen. Eerste stopplaats : Marc Jacobs voor een Macbook sleeve. Of zoals Marc Jacobs het zelf zo mooi verwoordt : ” Show your laptop some love “. Mijn reispartner zijn ogen vallen op teenslippers van Marc Jacobs en ik schaf, zoals gepland, een zwembroek aan. Een zwarte jeans lukt ingevolge gebrek aan de juiste maat niet; jammer. Nochtans de winkeluitbater kwam met alle soorten modellen en maten aandraven tot beetje ongenoegen van mijn resispartner die moest wachten; to kill the time verorberde hij een wederom a ginger flouvered icecream.
Bleecker street is een lange prachtige straat vol toffe shops, horeca en mooie mensen. Een plezier om hier rond te lopen. Maar toch eventjes het kopje inwrijven tegen de blakende zon; dat ik met geen rode pioen thuiskom.
We stappen verder door hartje SoHo, want deze morgen nog geen enkele winkel open. In Mercer street klampen twee dames me aan met de vraag waar Marc Jacobs zijn shops heeft (door het feit dat ik met een zak rondliep). Ik leg hen beiden uit langs waar maar tussen mijn exposé blijkt dat die twee dames van Parijs zijn en schakel over naar Frans. Wat is een Vlaming toch multilinguaal!
We doen de blokken van Houston, Prince, Mercer en Spring street aan. Veel volk, een beetje teveel eigenlijk, zeker in vergelijking van waar we komen. Drukte en toeristen : allergie! We stappen nog een paar eigentijds winkels binnen zoals Club Monaco, Oakley, All Saints,… maar verder niets meer. Het enige wat ik nog aanschaf is een mooi lederen armbandje en wij tweeën, afdingen, 5 petten van de NY Yankees (één voor mij en vier voor mijn reispartner en zijn drie broers). We nemen de metro uptown en gaan naar ons hotel.
Ik doe nog snel mijn loopschoenen aan en doe een toertje midtown; mijn reispartner blijft eventjes rusten te bed. We douchen ons, kleden ons op en bespreken waar en wat we gaan doen. What are the possibilities? Dinner at Meatpacking District, Greenwich Village, Brooklyn @Buddys, Greenpoint @the Five Leaves,…? We gaan voor iets nieuws en kiezen het Amerikaanse Patershol. We gaan met de taxi en vanaf nu begint hoe-zou-ik-het-zeggen de kloterijen! Of zoals mijn reispartner het zo ludiek stelt : ” Ge hebt dommeriken, slimmen en dan komen wij! ”
” Sabotage ” – The Beastie Boys (rapgroep uit NYC)
We vragen aan de taxichauffeur om ons te droppen op het kruispunt van Christopher Street. Hij mompelt iets en kunnen er uit verstaan dat hij zijn neef moet bellen waar dat ergens is… Hij dropt ons letterlijk aan Washington Square Park; nog een klein eindje van waar we willen zijn. Bij mij begint het een beetje te koken, vooral door het feit dat we er zeker nog niet zijn, dat we hier op dat plein ons eens deftig gemist hebben en dat het hier zeker niet simpel is. Ik mis een kompas om ons te oriënteren, shit dat is hier ingewikkeld.
Allé ons gezond verstand bijeen gesmeten; mijn oriëntatiegevoel laten spreken en door mijn legertalenten komen we op de plek waar we ons initieel hadden willen bevinden. Nu op zoek naar een geschikte plaats om te dineren.
Part two van ze-gaan-hier-eens-met-ons-kloten-gaan-rammelen! We sterven van de honger en willen eigenlijk zo snel mogelijk iets lekkers eten. We beslissen om het eens te vragen aan een local; die moet toch de hotspots hier kennen. Ik vraag aan de eersten den besten “bruinen” (letterlijk en figuurlijk) voorbijganger om ons een lekker restaurantje hier in de buurt aan te wijzen. Hij verwijst ons met stip naar ” Buvette ” gastroteque – 42 Grove Street. Ziet er op eerste zicht een gezellig plekje uit, beetje Italiaans – Frans ogend interieur met propere mensen. Zoals gebruikelijk in NYC nemen we plaats aan de toog en nemen een kijkje in de menukaart. We gaan resoluut voor twee gangen want de honger begint toe te slaan. Als voorgerecht nemen we beiden een soort van inslata (met kweet niet meer wat) en als hoofdgerecht mijn reispartner scampi en ik een stoofpotje van polpetino (Italiaanse gehaktballetjes). Zo gezegd, zo gevraagd; laat maar de borden komen. Het eerste bordje zien we à la minute bereiden voor onze ogen; smaakt ook heel lekker, maar wel wat aan de kwantitatieve mindere kant, maar goed ja, we trekken volop de kaart van het hoofdgerecht.
Oeps, wat krijgen we nu? Is dat een hoofdgerecht? Lijkt me een proevertje… Mijn reispartner verbleekt bij het zien van de omvang, kleur en nulgarnituur van de twee (jaja, goed gelezen) scampi. Enkel een toetje mayonaise ligt ernaast. Ik heb iets meer geluk en tel toch vier balletjes in een toch wel lekker sausje. Halverwege ons bord (na enkele minuten toch al) komt de ober aandraven met paar sneetjes brood. Mijn reispartner begint het op zijn hongerige heupen te krijgen en bereidt zich voor om zijn gedacht te zeggen tegen de omhoog gevallen (door enkele woorden Frans te willen broebelen) maître. Ik stel voor om zo snel mogelijk af te rekenen en weg te gaan. Ik kan mijn reispartner overhalen om geen boze woorden te gebruiken.
Hoe zou het komen dat ik van her en der massa’s foto’s hebt getrokken en hier niet wilde?
We trappende het hier af; neuten nog een beetje tegen elkaar (kwestie van een beetje tegen elkaar af te reageren) en gaan voor onze laatste avond naar Meatpacking District – High Line Park. Dat is een oude bovengronds treinbedding die sedert enkele jaren pas dienst doet als park en wandelruimte. We nemen een paar foto’s en uit pure vermoeidheid nemen de metro uptown naar ons nestje. Het is welletjes geweest!
” We are getting nowhere…” – Magnetic Man feat John Legend
Mijn reispartner wil nog een biertje drinken om zijn portie garnaalkes door te spoelen en bestelt een Corona bij onze Koreaanse vrienden – Azuur; in een papieren zakje zoals in de films, want geen drank op straat, wat anders de boeien (zoals het Koreaantje zo mooi toont).
We lopen de ietwat verkeerd gelopen avond over en ik kom tot het volgende besluit : jammer dat een zo’n fantastische week een dergelijk mindere slotavond kent; ik voelde me wat ambetant omdat hoe goed ik het ook wilde, we hebben ons lot in handen van twee debielen gelegd, ons letterlijk laten doen en had beter zelf in eigen handen genomen (ken nochtans een goed restaurant in die buurt, namelijk Cacio e Pepe, zelfde als in Monte Carlo ooit gegeten). Ik heb me laten kloten. Maar het besef dat het einde van een prachtreis aangebroken was en de toegeslagen vermoeidheid, zijn twee zaken die meegespeeld hebben. Liever een avondje in Buddys – Brooklyn – of the Five Leaves – Greenpoint -… Doet totaal geen afbreuk aan onze topvriendschap en super reis!
We doen de oogjes toe en gaan een diepe slaap tegemoet.
Buona notte ragazzi.
zaterdag 9 juli 2011
Zaterdag 9 Juli 2011
Na een ietwat regenachtige avond van gisteren, staat vandaag weer de blinkende zon gepland. Wederom zelfde ochtendrituelen van fruit met drankjes gaan kopen bij onze Koreaanse vrienden en deze nuttigen op de rooftop van ons hotel. No better way to start your day with fresh fruit and water!
Balthazar – ” Throwing A Ball ”
Nemen de subways richting zuiden, naar het Financiële district en stappen uit aan de halte Fulton street (lijn 6) aan het begin van de befaamde Brooklyn bridge. De befaamde (296m) lange brug loopt van het zuiden van Manhattan naar de wijk Brooklyn. We wandelen de brug af tot in Brooklyn, blijven af en toe stil staan om foto’s te nemen van elkaar en van de beide kanten van het vasteland. Prachtige beelden van zowel Manhattan en Brooklyn; beloofd om Brooklyn te zien. Brooklyn is een wijk met een diversiteit aan bouw, culturen en bevolkingsgroepen. Vroeger een industriegebied met oude loodsen werd naar verloop van tijd (jaren 70) bewoond door artiesten. Op dit moment vindt je er een unieke mix van galerijen, restaurants, vintageboetiekjes en formidabele uitzichten over de East River.
Onze maagjes beginnen te grommen en hebben zin om te brunchen. We stappen zonder aarzelen Buddy’s binnen en nemen plaats aan een lange houten tafel in het midden van de grote plaats. We overschouwen de menukaart en kies een traditional steelcut Oatmeal en mijn reispartner pancakes en een Ginger Ale. De beide bestellingen vallen reuze mee en smaakt ons enorm; zelfs de pancakes zijn overvloedig en help mijn reispartner met opsmullen. Overheerlijk, zeker met drupjes Maple Syrup. We nemen foto’s, hebben het hier reuze naar ons zin en leggen contact met een ober genaamd “Gent”. Toffe knul die ons enkele tips geeft en ons de weg wijst doorheen de straatjes van Brooklyn. Eventjes toiletbezoekje en nemen afscheid van een gezellige keet! Hopelijk tot binnenkort.
Bij valavond moet het hier prachtig zijn; aan het water zittend en kijkend naar de vele lichtjes van Manhatten met Agnes Obel – “Riverside” : “I walk to the borders on my own, to fall in the water just like a stone, chilled to the narrow in the bones, why do I go here alone?”
Muziekgroepen die hier afkomstig zijn, oa :
The Drums – “Let’s go surfing”
We stappen eventjes langs de gezellige en qua architectuur prachtige gebouwen rijen die zich bevinden te DUMBO (Down Under the Manhattan Bridge Overpass). We steken verder door naar Court street en vanaf daar begint de gezellige buurten van het echte Brooklyn : mooie laagbouw, vintage shops, restaurants en een rustig ogende bevolking. Hier zou ik wel iets tofs kunnen vinden… We stappen en blijven maar doorstappen tot we eigenlijk veel te ver, want wilden op de kruising met Atlantic Av. afslaan en zo verder gaan naar het metronetwerk om ons te brengen naar Williamburg. Maar we zitten eigenlijk een gans eindje te ver; zo tof en gezellig is het hier dat we de afstand volledig uit het oog verliezen.
Terugkerende langs de andere kant van Court Street en eventjes checken op een kaartje, komt een Frans – Engels sprekend dametje ons terstond ter hulp en vraagt waar we naartoe willen : richting Altantic Av. “Neem hier een beetje verder rechts af tot aan Smith street en dan komen jullie er recht op uit.” Thanx, bye! Zo gezegd en gedaan komen we in Smith Street; wederom de zelfde soort straat vol toffe gezellige sfeer. Het echte Brooklyn ademt die soort van rustige alternatieve sfeer uit die ik enorm apprecieer; de rust van het wonen in een stad waar ik op zoek naar ben en hopelijk in de (nabije) toekomst kan vinden!
In Smith street valt mijn oog op een winkeltje van steentjes en juweeltjes. Aha I found what I was looking for. Binnenkomend in “Brooklyn Beadbox“; Beads for all of your needs” verwelkomt een middelbare leeftijd ogende dame ons met grote welkom. Ik snuister wat rond en vind nogal snel mijn zin. A necklace with purple stoned called Agate. Ze neemt haar tijd om de licht purperen steentjes op een ander touwtje te binden en vastmakend aan een slotje is het snel klaar. Maar intussentijd knopen mijn reispartner en ik een gesprek aan met een blondine uit Washintong DC. Ik vraag nog enkele dingen uit de buurt aan de dame van de winkel zoals tips voor ’s avonds uit eten te gaan. Ze raadt me aan om te gaan dineren naar “Sea” in Williamsburg; Asian fusion restaurant. Ze drukt me op het hart dat de buurt Williamsburg ons wel zou bevallen because “lots of boys and lots of girls”. Afscheid nemend van een vintage shopje uit de 1000 trekken we verder naar Atlantic Av. Aankomend nemen we rechts en lopen de Atlantic Av af; terug die zelfde uitgesproken rustige gelukzaligheid die in de straten van Brooklyn rondwaait. Zeer aangenaam gevoel; het gevoel van hier meer en meer te willen zijn; een gevoel van ook zo te willen leven en wonen…
Op de kruising van Atlantic Av met Fifth Av zoeken we de metro, wederom geen evidentie om die groene bolletjes te vinden, maar duiken toch de onderwereld in en nemen de “train” (groene lijn G) richting Greenpoint Av.
Om 15hr slaan we Bedford Av. wandelend, genietend van de zon en het optisch decor van de huizen aan bomenlanen. Op de hoek van Bedford Av. met Nassau Av., 18 Bedford Av., doemt Bar 18 ” The Five Leaves ” op bruisend van leven en alternativiteit. We krijgen door allerlei beschilderde mensen, waaronder een model-achtig meisje met marine shirtje, een plaats aangewezen aan de toog. We zien de cocktails aan de lopende band klaargeschud worden door drie mannen, getekend door het “zware uitgangsleven” en andere niet conforme geneugtes des leven. We nemen een kijkje in de menukaart, maar zijn meer bezig met het soort mensen die zich in de befaamde bar bevinden. Na wat gevraag en getwijfel maken we toch een bestelling; mijn reispartner gaat voor een calorierijke dag (na de pancakes van deze voormiddag) verkiest hij ditmaal om the real american way op te gaan en gaat resoluut voor “the five leaves burger (wit grass-fed beef, fried pineapple ring, house pickles beets and harissa mayo) en ik voor een gezonde lunch in de vorm van “radicchio & watercress (with toasted ahorn squash, feta and red onion).
Nog steeds een beetje onder de indruk van deze tent, wachten we met vol ongeduld op onze maaltijden. Luisterend naar de rauwe klanken van ” the Ramones “, New Yorkse punkgroep opgericht midden jaren 70, vraag ik me af waarom hier (Greenpoint) meer mogelijk is en ingeburgerd is dan in ons bekrompen Vlaanderen. Ik ga nog snel een toilet bezoekje brengen en passeer langs de open keuken waar enkele Zuid-Amerikaanse mensen de borden aan het prepareren zijn. Het toilet is groot en de lompe deur gaat toe met groot schuurslot. Het concept van het etablissement (zoals ik later zou lezen) heeft de vorm van een schip.
De man achter de toog komt met onze borden aandraven en beginnen heerlijk te smullen; vooral mijn reispartner leeft zich ten volle uit op zijn rijk gevulde burger! Ik hou het zoals steeds sober maar is toch heel lekker.
De mensen aan de toog komen en gaan tot plots rechts van mijn reispartner een zwarte dame (lees negerin) komt plaatsnemen. Ze bestelt een broodje met gerookte zalm en leest verder haar boek “Sex at down“. Mijn reispartner raakt aan de klap met haar; ze bespreekt met hem de inhoud van het boek : “mensen zijn niet gemaakt om monogaam te leven en te zijn”. Alexandra (want zo heet mijn reispartner zijn nieuwe bevallige gesprekspartner). Ze is een pas afgestudeerde sociologe, dochter van een Russische vader en een Afrikaanse moeder, dagvers gescheiden van de depressieve en alcoholverslaafde vader van haar vierjarige dochter. Het gesprek verlegt zich naar de problematiek in België, het sociaal zekerheidsstelsel te België en NYC en haar levensstudie “de sociologie”. Mijn reispartner neemt afscheid van een natuurogend meisje met zaadvragende oogjes… Daar ga ik hem straks nog iets over zeggen of toch tenminste paar bedenkingen bij maken!
” See love ” – AKS & Selah Sue
Hetzelfde speelt zich af langs mijn kant, ttz een zwartharig meisje met skinny grijs broekje, rood/blauw cowboy hemdje en zwart Chanel brilletje houdt me in de gaten tot wanneer ik, door het feit dat een koppel aan de toog wil komen plaats nemen en we genoodzaakt zijn een plaats op te schuiven, naast haar kom te zitten. Ze vraagt me prompt : ” Did you say something? ” We geraken aan de klap en wisselen bedenkingen, info en verschillende visies van creditcard-gebruik en namen uit. Aan het toffe gesprek komt een einde en betalen elk onze rekening.
Het liedje “I’m new here” van de recentelijk overleden Gil Scott-Henron feat. Jamie XX komt me voor de geest en zal me later aan Viola herinneren.
Maar we zijn in NYC en niet Vlaanderen… In ieder geval alweer een bewijs dat het leven vol aangename verrassingen zit met vragen : “What if…”.
We zetten onze queeste doorheen Greenpoint (Williamsburg) verder en lopen de befaamde en beruchte Bedford Av. verder af. Bedford Av. in Williamsburg is een relatief nieuwe opkomende buurt in NY waar de vervallen ogende huisjes en gebouwen opgekocht en bezet werden door de nieuwe generatie alternatieve jeugd vol culturele ideeën. Hier leeft nog de gedachte van “love and peace”. Speciale sfeer waait hier rond, een sfeer die me goed doet voelen. Vooral het feit dat achtergestelde wijken na verloop van jaren een andere bestemming krijgen door het bewonen van een ander soort “bewuster volk”; het is deze aantrekking die ik heb; ook in mijn visie om in afzienbare toekomst een andere woning te betrekken, want in Vlaanderen bestaan er ook zo ontgonnen gebieden.
Trouwens Gabriel Rios – “Broad Day Light” is hier woonachtig en The Black Box Revelations, andere Belgische topper, hebben hier in deze buurt reeds opgetreden – “ Love Licks ”.
De Kortrijkse nieuwe Indiepop band hebben hier geruime tijd verbleven om de nieuwe Amerikaanse muzikale wind op te snuiven en brachten nadien ” Black Video ” uit.
We slenteren nog wat verder en tegen de vooravond nemen we de metro terug naar de metropool van de commerce. Aangekomen gaan we snel binnen bij onze Koreaanse vrienden en kopen wat om te drinken. Het madammetje van deze morgen staat nog steeds achter de toog; ze herkent ons stante pede en verwelkomt ons met :”The two white guys, the one with the blue eyes and the other with the hazelnut eyes”.
Ik had een paar keren aan mijn reispartner gezegd : “zeg, zou je niet eens naar een kapper, hier (naast ons hotel) is er eentje” . Na beetje aandringen van mijn kant aan het adres van mijn reispartner, bezwijkt hij onder mijn lichte druk en stapt dan toch die kapperszaak binnen. Ik beslis om even de nieuwe Free Nike shoes aan te trekken en een toerke te lopen in Midtown Manhattan.
Mijn reisgenoot stapt dus de kapperzaak binnen, waarna hij de prijs vraagt. De woorden waren nog niet goed en wel koud en de kapper genaamd Jeff zei heel kordaat 35 dollar! Mijn reisgenoot stond alweer met een been buiten na een dagje stappen in Brooklyn; dit is teveel. Kapper Jeff had het blijkbaar in de mot en verlaagde zijn tarief prompt naar 25 dollar wat nog niet mis was : ”‘I’ll make you good price”. Enfin terwijl ik gaan lopen was, werkte Jefke aan een nieuwe snit bij mijn reisgezel. Zoals iedere kapper raak je in de stoel aan de praat, bleek dat de kapper eigenlijk geen Amerikaan is maar een Albanees, die eerst uitgeweken was naar Nederland en naderhand zich gevestigd had in NY en dus ook een aardig mondje Nederlands verstond. Na een goed half uur fris geknipt en monter de kapperszaak verlaten om de rest van de reis verder te zetten.
Ik loop een goeie 20 minuutjes in het zweet, douche, mooi hemdje aan en terug naar Williamsburg om te gaan eten naar ” Sea ” op aanraden van de dame van de “Brooklyn Beadbox”.
We nemen de metro lijn L (in de metro staat een driekoppig bandje een liedje te spelen van “the Jackson Fives”; dag voordien ook gespot maar dan het nummer van Cee Loo Green – “ Fuck You “, afstappen aan metrohalte Bedford Av, gaan we in rechte lijn naar het restaurant “Sea”, zijstraat van Bedford Av in de street. Een kruising tussen een bar, dancing, resto! Prachtig interieur, althans wat te zien valt want toch redelijk donker zelfs voor te eten. We komen tegen 21h binnen en melden ons aan bij twee Oosterse dames. Geen reservaties, dus eventjes wachten aan de bar bij het nuttigen van een apéro. Maar de manier van organisatie is wel vooruitstrevend, toch voor een Vlaming. Ik diende mijn identiteitskaart af te geven en kreeg een bakje met lampjes die me ging aantonen wanneer er een tafel vrij zou komen. Mijn reispartner bestelt een cocktailtje, vraag me niet de naam uit te spreken van de cocktail, het was cocktail nummer 4 en ik een glaasje wijn. Na 30 minuutjes krijgen we een mooi plaatsje toegewezen in het midden van de restaurant naast een vijvertje met een bootje en een groot Aziatisch beeld. Ik kies sea’s chicks breast en mijn reispartner Tamarid Seafood Combo; de borden zijn overheerlijk (ook door het latere uur en stevige honger), maar mag er best wezen met een potje rijst. We palaveren nog een beetje verder; ik neem nog wat foto’s en zelfs een filmpje om de muziek te kunnen opnemen. Toffe keet, herhaling vatbaar.
We verlaten “Sea” en slenteren nog wat door de levendige en aangename buurt van Greenpoint (Williamsburg). We worden automatisch aangetrokken om nogmaals een kijkje te nemen naar, voor ons beiden, favoriet plaatsje : The Five Leaves! De hoekrestaurant/bar stamp vol en mijn reispartner zijn met stip nummer 1 dienster is niet present; we beslissen om de metro hotelwaarts te nemen want de oogluikjes worden zwaarder en zwaarder; lange en zware dag gehad en morgen laatste volle dag voor de boeg.
Op de metro geniet ik van de voorbije dag : het was er eentje uit de duizend, prachtige zonnige dag in een voor mij place to be. Ik heb grote interesse in nieuwe alternatieve dingen en voel me er ook thuis in. Greenpoint, Bedford Av, The Fives Leaves, Williamsburg en natuurlijk de peaceful wijk Brooklyn hebben een grote indruk op me nagelaten en hebben mijn hart veroverd. Hier zien ze me zeker en vast nog terug.
” Cosmic Love ” – Florence and the Machine
Jammer dat er de periode van ons verblijf in NYC geen enkel tof concert gepland stond; vooral veel optredens in Williamsburg hebben er plaats. Een droomconcert van me is om de “cultgroep” Sonic Youth te zien spelen, hopelijk ooit eens; zij zijn trouwens van NY.
Good night lovely people of mine! Big kisses and hugs!
Met deze prachtige songs van de Gentse bands : Amatorski – ” Soldier “ en The Bony King of Nowhere – ” Sleeping Miners ” val ik een diepe gelukzalige slaap…
vrijdag 8 juli 2011
Vrijdag 8 juli 2011
Day four on the chart : what’s on the menu? Misschien een halve rustdag inbouwen, ttz een easy walk through ” Central Park “, soul food grabbelen in ” Harlem ” en de gangsta’s bestoken in the ” Bronx ” ; sounds nice! But first a healthy breakfast on the tones of PJ Harvey and Thom Yorke : ” can you hear them, the helicopters, I’m in New York, no need for words now, we sit in silence “.
Central Park is de groene long van NYC. Maar naast het mooie natuurverschijnsel hebben er veel sportbijeenkomsten plaats such as lopers, fietsers, wandelaars, tennissers, baseballers, bootjes varen,… Prachtige oase binnenin een metropool. Voor het eerst in NY overviel de stilte ons in al zijn natuurlijkheid. John Lennon met zijn Yoko Ono wonend nabij het park, beschreef de groene long met zijn hit “strawberry fields“.
Florence and the Machine, “between two lungs”
Deze plaats is ideaal om een bezinningsmomentje in te bouwen en dat doen mijn reispartner en ik dan ook : gesprek van man tot man over vrouw tot vrouw…!
Mijn maag begint te grommen en hunker naar Soul Food; subway richting Harlem! Uit de subway komende, stap ik in een andere wereld binnen, een wereld vol Afro-Americans, slecht wegdek, grauwe buurten en gebouwen en niet opkijkende nikkers (behalve als we gedraaid zijn met de ruggen naar hen toe heb ik de indruk dat ze dan ons wel in de gaten houden). We lopen paar blokjes om; komen de famous ” Apollo Theatre ” tegen waar menig bekende muziekgroep heeft opgetreden; tijdje geleden “the arctic monkeys” hebben hier een concert gegeven; hun nieuwe single “don’t sit down cause I moved your chair” zal ook hier aangeslagen hebben.
Op zoek naar het bekende resto “Sylvia’s” waar ze al jaar en dag de bekende Soul Food voorschotelen. Eventjes zoeken en vragen; Mijn reisgenoot merkt op dat zelfs in deze wijk men heel gedienstig is om u de weg te wijzen, er is alleen één groot probleem ze kennen zelf de weg niet. Hier schakelt men de GPS functie aan zonder deze te oriënteren. soms is terugvallen op de ouderwetse map toch voordelig. Het restaurant is gelegen op Lennox Av. Binnenstappend spreekt een grote neger ons aan en mogen gaan zitten aan de toog waar er door de open keuken een gezellige drukte heerst. Hij vraagt waar we vandaan komen, want vallen toch beetje op, two white brothers in the black community! Zeggen Belgie en die man spreekt prompt Nederlands; heeft 5 jaar in Amsterdan gewoond, afkomstig van Sint-Maarten.
Krijgen de menukaart voorgeschoteld en vragen naar de specials. Ik kies “grilled herbal chicks breast, collard beans, orka & tomato jumbo! Heel vers en lekker! Daarbij werd er een soort broodcake op basis van maïs (cornbread) geserveerd met een heel aangename licht zoete aangename smaak die bleef nazinderen, zodanig zelfs dat we voor onderweg nog een stuk vroegen wat de Amsterdamboy ons onmiddellijk met veel plezier meegaf; smullen maar!
Een oudere dame komt ons vervoegen aan de toog en we beginnen een gesprek. Ze heet Dorothy Savers, woont in de Bronx en eenmaal per week komt ze alhier eten want gaat naar Harlem om haar Afro kapsel bij te werken. Heel mooie dame en nice talkings. Nemen afscheid van haar with big kiss en vragen aan onze Amsterdamse vriend hoe we best naar de Bronx gaan. Hij stelt ons voor om met de subway te gaan up to The Bronx.
Een speciaal gegeven dat zich daar afspeelde : de TV stond aan en rara wat toonden ze : le Tour de France! Ongelofelijk toch in Harlem… Geen kat die zich daaraan interesseert; zelfs ik niet!
Stromae – “alors on dance” klonk precies op de achtergrond, we wish!
Om de Bronx te verkennen, dacht ik eerst aan een taxi, maar de ober raadde ons dat af omdat het een beetje te veel ging kosten. Nemen de metro en leggen de ganse lijn 6 af tot en met Pelham Bay Park; stappen over, nemen een paar foto’s en keren terug. Voor mij een unieke ervaring, want veel gezien tijdens films, veel negatieve zaken over gehoord. De sjieke buurten worden met een knip geruild voor de grijze achterbuurten waar de “wet van de sterkste” geldt en waar iedereen beetje op zijn eigen is aangewezen. De spanning steeg een beetje wegens de vooroordelen, maar voelden ons vrij goed op ons gemak. Dezelfde ervaring als in Harlem niemand keek naar ons…
Jay-Z die in de straten van the Bronx zijn eerste dikke hit uitbracht en opnam – “ Hard knock Life ”
Terug de Westerse wereld binnenkomend, wil mijn reispartner dringend een ander shirt aantrekken, want rode vlekjes gesmost tijdens het smullen van de orka & tomato jumbo.
Erna trekken we naar Fifth Av om een paar shops te spotten, zoals Abercrombie & Fitch, Hollister, Nike Town, Gap,… Op een bepaald moment begint het zoals voorspeld te regenen maar ons niet gelaten; wij kunnen tegen spatjes regen. Het zwak momentje dient zich aan, een hongerklopje komt op en gaan naar ons hotel.
Waar gaan we vanavond eten of beter welke keuken leren we vanavond kennen? Ik stel voor om eens de Mexicaanse toer op te gaan. Een Belg, Yves Jadot, opende naast zijn andere 3 restaurant (Petite Abeille, Jones Wood Foundry, The Raines Law Room) een Mexicaanse keet genaamd Vamos.
We beslissen om met de taxi te gaan wegens de regenval want ons schoon hemdje kan toch moeilijk nat worden, want hebben geen jasje bij. Mijn reispartner heeft wel een K-Way mee, maar dit is nu wel not done in de city (of misschien juist wel en een trendsetter spelen).We steken ons handje uit en een yellow cab stopt. We stappen in vragen ons te droppen “on the first Av., restaurant Vamos”. De cabdriver mompelde dat hij wil weten op welke corner de restaurant zich bevindt, ttz. kruising tussen een avenue en een street. Maar goed ja, dat moesten we hem schuldig blijven, maar gokten ergens tussen 20 en 13 street.
De inventieve cabdriver reeds er ons toch naar toe en konden uitstappen aan de ingang van het Mexicaans restaurant Vamos, uitgebaat door onze landgenoot. Typische gringo-stijl met grote ronde bar, open keuken, dichte lange tafels, veel volk en een lawaaimix van getetter en muziek. Een tafel voor twee is nog niet beschikbaar en intussentijd nemen we een aperitiefje aan de bar. Mijn reispartner gaat resoluut voor een cocktail, caiperinha met cassissmaakje, en ik voor een glaasje prosecco. We nemen al eens een kijkje op de menukaart en beslissen beiden om zalm te eten : Salmon Citrico (pan-seared crispy salmon in a lemon & lime butter sauce served wit green rise and toasted vegetables) .
Ons tafeltje is klaar en mogen plaats nemen aan straatkant met open ruiten. Aangenaam gevoel door mix van avondwarmte en zuurstofrijke lucht door de lichte regenval. Een mooi gringo meisje komt onze bestelling opnemen en wachten geduldig af op ons vet visje.
Het diner is uitermate lekker en smaakt ons enorm. We leggen contact met het gringo meisje en zeggen haar dat we dezelfde nationaliteit hebben als haar baas. we vragen haar eveneens of er geen mogelijkheid is om onze landgenoot te spreken. “Hij was hier enkele minuten voordien, ik zal zien of ik hem alsnog kan vinden”. Spreken nog beetje verder over bars en uitgaan, maar onze landgenoot krijgen we niet meer te zien. We betalen en nemen kijkje aan het restaurant hiernaast, “Petite Abeille”, eveneens een eethuis van de Belg eigenaar. De kaart staat vol Belgische klassiekers zoals wortelsoep, mossels, wafels en dame blanche.
Beslissen om naar ons nestje te gaan en nemen de metro. Een lange dag met uiteenlopende buurten, rassen en voeding sluiten we af met een amusante babbel, wat macbook’en en paar site bekijken!
Buona notte ragazzi.
donderdag 7 juli 2011
Donderdag 7 Juli 2011
Na een 6hrs diepe slaap met dosisje melatonine ben ik goed uitgerust; mijn reispartner doch zonder melatonine (tegen beter weten in). Even mijn blauwbesje aan de wifi schakelen, mailtjes checken en zelfs nog een mailtje sturen naar homebase met op de achtergrond de deuntjes van Beth Ditto (Ipod dockingstation voorzien op kamer welke we met technische ondersteuning aan de praat krijgen). Ons grote portie fruit met water en pomegrade wonderful wordt verorberd op de rooftop.
“Feel good Inc” – the Gorillaz.
We beslissen om vroeg te vertrekken naar de Empire State Building, want hebben geen zin om lang in de file te staan om de 86 hoge verdiepingen te bestijgen. Toch zijn we de niet enigen die vroeg op zijn, maar valt nog mee. Na 22 dollar betaald te hebben en twee liften genomen komen we op de roof top van de Empire State Building “the top of the City. De zichten zijn indrukwekkend, oneindig ver turen, 360° beeld van gans NY van de Bronx en verder tot aan Brooklyn; van Williamsburg naar Jersey. Ik trek de ene foto na de andere van gans de omgeving; met de functie tegenlicht trek ik de mooiste kiekjes. Het beetje wachten loont de moeite.
“Empire state of mind” – Jay-Z and Alicia Keys
Van hieruit trekken we verder naar China Town en Little Italy. We nemen de metro tot in Canal Street en daar komen we temidden een nieuwe wereld vol (namaak-) winkeltjes en eethuisjes met Chinese optekens. We zijn op zoek naar een brunch, maar na een paar straatjes te hebben ingeslagen valt mijn reispartner zijn oog op een grote winkel vol jeans en andere mooi gerief. Stappen binnen en hij schiet zich op de jeansafdeling, ik op de Ray Ban stand. Ik knoop een gesprek met een jonge zwarte knul en spreken over de Bronx, studeren en basketball. Mijn reispartner koopt twee jeans aan sterke korting en forceren een extra korting op 2 Ray-Ban‘s; eentje kopen, tweede aan helft van de prijs; thanks man! You’re welcome; The boss of the shop zal in de toekomst wel twee keer nadenken voor hij zegt eentje kopen…
We wandelen verder van China Town naar Little Italy. Relatief kleine wijken, maar wel intens en indrukwekkend, vooral de kleurrijke straatjes van Little Italy : groen, wit en rood. vele scènes van gangster- en maffia movies zijn hier geschoten. We move further south direction Financial District. Langsheen de City Hall, Supreme Court en andere rechtbanken komen we op de mythische plaats van 9/11, de ingevallen “Twin Towers“. Ideale plaats om een hapje te eten en te blijven stilstaan bij de grootste aanslag in de hedendaagse Westers wereld en te beseffen dat dit wel degelijk mogelijk was in onze volwassen generatie… Eventjes denk ik terug aan wat er die dag 9/11 eveneens gebeurde in mijn persoonlijk leven! Mijn reisgenoot werd er stil van en kreeg zelfs kippevlees, tuurde zelfs enkele keren de lucht in wanneer er precies miniatuurspeelgoedvliegtuigjes over de immense wolkenkrabbers vlogen; de omvang van de op ons netvlies gebrande onwaarschijnlijke televisiebeelden nemen ineens een totaal andere dimensie aan.
Na een gezonde take-away maaltijd vol groentjes, tofu en kip te hebben gesmuld en wat grappige kiekjes te hebben geschoten, trekken we naar het financiële hart van NYC. Mijn nieuwe “interesse” moet ik toch van dicht gezien hebben; de charging bull waar iedere stockpicker natte dromen van heeft, is te zien aan Wall Street. Jammer dat er een bende onwetende pubers er rond staan. Hopelijk kennen ze het verschil tussen een stieren – en berenmarkt, maar betwijfel het. Toch eventjes snel piepen hoe het gesteld is met Petrobras, Yingli Green Energy Holding, Mosaic Co, Market Vector Gold Miners ETF,…
Shit man, batterij van mijn Nikontje is plat. Kan nu geen pics meer schieten! Hier zullen we dan wel eventjes moeten terugkomen, want dit kan ik mijn Ronsische economische kameraad niet aandoen. Misschien zondagmorgen vooraleer we naar SoHo en Meatpacking District gaan?
Keuzes maken? Ferry naar Staten Island en Governors Island of Fift Av? We laten onze creditcard spreken en trekken naar de Apple store on Fifth Av. Resultaat : Macbook Pro en Ipod Classic 160 GB. Erna op zoek naar een paar loopschoenen Free Nikes. In mijn nieuwe hobby moet ik toch het goeie schoeisel hebben; kwestie van jarenlange verwaarloosde voetjes soigneren. Welgeteld vier shops moet ik aandoen om Nikes Free te vinden; nergens mijn maat! Mijn reisgenoot dook eveneens te pas en te onpas de ene na de andere betere kledingszaak binnen om zijn kleerkast te spijzen.
De creditcard deed goed zijn werk : “I need a Dollar” – Aloë Blacc
De voorraadtank en de voetjes beginnen het beste gehad te hebben en trekken regelrecht naar hotel. We verkiezen om een groot bord eten te nemen bij onze Koreaanse vrienden en op te smullen aan het watervalletje in Green Acre park. De maaltijd doet echt heel veel deugd want is echt van moeten, reuzenhonger!
Aangekomen in hotel, Macbook Pro uittesten (zoiets marcheert subiet, in vergelijking met Microsoft…), scheren, douche en vers hemdje aantrekken en duiken de nacht in met Admiral Freebee – “Faithfull to the night”.
De metro dropt ons in hartje SoHo (metro groene lijn halte Spring Street). Onze magen verlangen naar een desertje. Aha hier in de buurt is er een salon, “Rice to Riches“, waar ze enkel maar rijstpap verkopen, zeker 10 à 12 verscheidene soorten, met nog eens de keuzes tussen 10 toppings. Ik kies voor een rijstpap met vanille flavour en topping van oatmealgranola en mijn reispartner met rum. Als fervent en dagelijks rijsteter een voltreffer.
Na het overheerlijke desertje in hippe potjes willen we een drankje drinken. We kiezen voor het Franse etablissement “Balthazar“. Typisch Frans, gezellige drukte en mooi authentiek interieur. We nemen plaats aan de toog naast een Amerikaan die escargots, frietjes met ketchup en een grote pint aan het verorberen is. Ik neem een mint tea en mijn reispartner een stevige Vlaamse Duvel, gebrouwd in de USA, de smaak en de kleur is toch enigszins anders dan in België, maar mijn reisgenoot heeft er met volle teugen van genoten. Onze Amerikaanse tooghanger maakt een opmerking over mijn reispartner zijn Duvel en zo geraken we aan de klap. Hij is een filmmaker, grote interesse en bezoeker van Frankrijk, kent België en naar ons aanvoelen een beetje van een filou…maar toch een toffe pee die ons nog een paar interessante tips meegeeft en wat plaatsen die voor “waste of time” zullen zorgen. Nadien gaat zijn Iphone af en ik zie op het schermpje dat zijn vrouw met kindje belt en snelt naar het toilet om hoogstwaarschijnlijk niet te laten horen waar hij uithangt! Nemen afscheid en gaan richting metrostation en verder naar ons bedje. Maar onderweg roept er een dame naar ons : ” You guys smell great “. Those crazy Americans bedenk ik me of ruikt mijn Hugo Boss fragrance dan toch heel sexy?
Lange dag achter de boeg en na toiletbezoek, BlackBerry checken en tandjes poetjes duiken we onder de lakens. Nog eventjes nakaarten met de Ipod op shuffle op de achtergrond val ik in een diepe gelukzalige slaap. Op naar een volgende rijkgevulde dag in the Big Apple!
“Give it back” – Addicted Kru Sound
Slaapwel.
woensdag 6 juli 2011
Woensdag 6 Juli 2011 :
6hrs (NYC-time) ’s morgens worden de luikjes voor de oogjes geopend en kom ik samen met the City tot leven; relatieve korte nacht maar toch diepe slaap (thanks to the melatonine) was voor mij genoeg om op te staan en de eerste dag te plukken.
In my homeland ben ik 100% ochtendmens, dus geniet ik hier des te meer van. Pure innerlijke gelukzaligheid overvalt me in dit nieuwe continent… Ik stap snel in wat kledij en ga naar tot nu al in mijn favoriet winkeltje op de hoek voor een fles water, Pom Wonderful (puur granaatappelsap uit California – sponsor van Carmin-Cervelo) en een potje vers fruit te kopen.
Ik ga recht naar de rooftop van mijn hotel (14 verdiepingen hoog) om met adembenemende zichten mijn eerste ontbijt te nuttigen. Het zicht en het dito gevoel zijn overweldigend… Als pure ochtendmens kan dit tellen, real goose bumps! Tezamen met “Soundgarden” mijmer ik weg…
“Black hole sun” – Soundgarden
Terug met de voetjes op de grond, neem ik een douche en trekken mijn reispartner en ik midtown en downtown Manhattan in op zoek naar deel 2 van ons ontbijt. Ben benieuwd naar het typische Amerikaanse stealcut oatmeal breakfast, want als fervent glutenvrije eter kom ik hier enorm aan mijn trekken. Hmmm, een warme heerlijke havermoutpap met toppings van nootjes, granola, raisins en voor de zoetebekken soortjes suiker. Na opgegeten te hebben op een bankje nabij Fifth Av. kon onze eerste wandeling van start gaan.
Startende aan de rand van Central Park met 8th Av.; langsheen Central Park naar Fifth Av. waar the Apple store, Abercrombie & Fitch en Trump Tower gelegen zijn. We slaan de 53e street in en passeren aan het MoMa museum; blokje om naar St. Patrick’s Cathedral om Rockefeller Plaza en Center te aanschouwen; op het einde ervan zijn de NBC Studios en Radio City Music Hall gevestigd. We stappen verder naar Av. of the Americas, 7th Av. om te komen aan het wereldbekende Times Square, waar elk jaar nieuwjaar zes uurkes vroeger van start schiet dan bij ons. Indrukkende televisiebeelden en commercial reclames overvallen je op Times Square : “Top of the Commerce”.
We zijn toe aan een eerste stopplaats voor een drankje en een toiletbezoekje; we houden halt aan “Bryant Park“. Een prachtig stukje groen temidden de skylines waar vele concerten, theaters en films vertoond worden. Mooi plekje natuur temidden de skylines! Jammer dat we maandagavond vertrekken, anders konden we een filmpje meepikken op het gras in Bryant park! Mijn reisgenoot bestelt een ijs thee, denkt een suikerzoete europese ice tea te bestellen maar krijgt echte iced tea, eigenlijk zo slecht nog niet, alles went blijkbaar snel
Hoe laat is het nu? 11h15. Mijn reispartner stelt : “Het is precies namiddag”. Het jetlag bugje slaat beetje toe! Uren spelen geen rol; we hebben honger en gaan op zoek naar een healthy comfort food. Ideetje komt bij me op : Eataly aan Madison Square Park! Italiaans concept dat komt overwaaien uit Torino en Bologna; een soort van marktplaatsje waar verscheidene soorten restaurants en winkeltjes zijn verdeeld. Hun motto is “We cook what we sell and we sell what we cook”. We kiezen plaats te nemen aan de toog waar koude gerechten, groenten en soep wordt geserveerd. Mijn reispartner neemt een traditionele “Insalata Caprese” en ik een “zuppa di verdure con una insalata”. Smaakt heerlijk! Ik koop nog een t-shirt met het opschrift : “La vita è troppo breve per mangiare male”.
Trekken verder via Broadway naar het zuidelijkste punt van onze uitstap vandaag : Madison Square Park en erna Washington Square Park. Toch een stevige afstand langsheen de commerciële shops van Broadway om uiteindelijk aan de ronde boog van Washington Square Park te komen. De vermoeidheid slaat wat toe en nemen plaats op de vele bankjes. Eventjes uitblazen en genieten van de gezellige rustige drukte van de locals en tourists in het park.
Afterwords we go back uptown by subways, maar eventjes toch uitzoeken waar die metrohalte gelegen is; fuck die ligt goed verscholen! Eventjes nog een flesje water en een crispy rice cracker kopen als dessertje om zo terug uptown te gaan. afstappend aan Lexington Av. wipt mijn reispartner de Gap-store binnen. Terugkomend op ons hotel slaat de vermoeidheid toe en ik stel voor om een klein dutje te doen van max. 45 minuutjes. Na een deugddoend dodo’ke neem ik een douche onder een warme regensproeier en kleed me op met hemdje en broekje en kiezen resto uit om dinner te nuttigen : “Fig and Olive” in Meatpacking District!
Trekken terug naar de metro on 51st street en willen de groene lijn 6 tot 14st Union Square en dan de grijze lijn L naar 14st street, by the way to 14st street went not all very smooth, we dienen drie maal een andere metro te nemen want steeds de verkeerde richting… Fuck jong, niet simpel ze hier, zeker de richting van de metro. Weinig aanwijzingen en de locals kennen enkel de lijnen die zij dagelijks nemen. Maar komen uiteindelijk toch aan in Meatpacking District. Eventjes oriënteren en stappen naar het Mediterraan restaurant “Fig and Olive“. De menukaart oogt zeer uitnodigend : mijn reispartner kiest “grilled steak skewers & couscous” en ik “Salmon a la andalucia”. Ik pas voor het dessert maar mijn reispartner gaat voor een warm chocolate soufflé, candied orange & vanille ice cream; ik hou het bij een sobere maar heerlijke Jasmin tea.
We wandelen nog eventjes door het hippe Meatpacking District. Voorheen een duistere buurt met warehouses van vlees- en kadaverhandelaars, prostituees en drugdealers, maar de laatste jaren een opgewaardeerde buurt vol sjieke winkels, lekkere restaurants en hip mooi volk. The place to be for stars and models; we!
Aantal muziekgroepen hebben hier hun onderkomen waaronder MGMT – “electric feeling”.
We vragen aan onze ober, de cynische gringo, waar we nog iets kunnen drinken en hij stelt voor om naar the Standaard Hotel te gaan en iets te nuttigen op de rooftopbar, maar aangekomen, blijkt de bar gesloten te zijn. Vreemd: ofwel niet welkom ofwel toch gesloten, maar denken meer aan het eerste! Gaan richting metro en trekken naar ons nestje. Maar eerste nog de juiste metrolijn vinden en vooral de juiste richting. Ofwel ontbreken we het juiste metro-chromosoom ofwel een missing metrolink. Laatste stukje te voet via Av. of the Americas, Madison Av. en Fifth Av. komen we aan ons hotel. Oef!!! Eerste prachtige dag en avond afsluitend zoals we de dag begonnen zijn : Rooftop. De nacht valt over NYC…
“On a rooftop Manhattan, one in the morning, watching the light flash…” – PJ Harvey –
Good night lovely people.
dinsdag 5 juli 2011
Dinsdag 5 Juli 2011:
5h00 wekker loopt af; oogjes gaan open “rise and shine”; een lange dag voor de boeg met een intercontinentale vlucht. 6h30 trein richting Brussel Nationale Luchthaven en 10h00 ready for boarding and taking JetAirways flight to JFK NY – The Big Apple.
Voor Frederik was de ochtend nog jong, daar hij zijn koffer nog moest maken na een halve blind date de vorige avond die ietwat uitgelopen was. Om 6h00 knalde de wekker er luidkeels op los, maar ik had alweer een goeie reden om vroeg uit de veren te kruipen. De reis begon al bij de NMBS. De leuze luidt hier sinds lang en nog steeds “met de trein is altijd een beetje reizen”. Met andere woorden blij dat ik op tijd de vlieghaven in Zaventem gehaald heb en de spreekwoordelijke laatste trein niet gemist heb.
“I’m on a plane that takes me away from places where I belong” – Absynthe Minded.
Mijn reispartner en ik zitten aan de zijkant juist aan het begin van de tweede helft; groot voordeel op die plaats is de lange beenruimte; nadeel is de Indische familie met twee kleine kindjes die redelijk lawaai maken; beloofd voor een toffe vlucht… Ik hou me bezig met het lezen van kranten, Ipod beluisteren en nog beetje NYC belezen. De geur van “pikant Indisch eten” sprint me in de neus en hop de Indische stewardessen zijn er met een vliegtuigmaaltijd. De keuze wordt gegeven tussen een typische Indische maaltijd (lees pikant) en een continentale kiplunch. Ik kies voor het laatste, mijn reispartner voor het eerste (tot spijt the day after). Ik grabbel wat kip en groenten naar binnen en pas voor de twee dessertjes, nl. een wansmakelijk vanillepuddingkje en een frisco van Ijsboerke.
Na wat gegeten te hebben, komen de eerste geeuwen op en is het tijd om eventjes de batterijen op te laden, want reeds een lange dag achter de rug, en zeker nog een lange voor de boeg. Daarom tijd voor een schoonheidsslaapje. Ik dek me met een dekentje, leg hoofd op kussentje (beiden voor handen voor passagiers), oordopjes in en nekkussentje met bedoeling een napje te doen, want vlucht van bijna 8 hrs. Hopend op een goed uurke in te dommelen droom ik weg met de gedachte “hoe ooit lid te worden van “the High Mile Club…”
“Up there so high” – Lalalover
Tot zover de ijdele hoop : slechts een half uurke ben ik weggeweest, wordt ik wakker met een tierende Indische baby naast me. Frederik had het onmiddellijk in de mot dat er geen schoonheidsslaapje zou afkunnen en heeft zelfs geen poging ondernomen. Hij onderging het spektakel van toilet in toilet uit van de respectievelijke ouders van de huilende baby’s. Ik vrees de komende jetlag op eerste dag te NYC, tenzij een “gecontroleerd dutje” wordt ingelast voor avondeten in The City.
What doing next to kill the time? Ik lees mijn twee favoriete kranten nl. “de Tijd” en “La Gazzetta dello Sport” verder. Tot zover Elio Di Rupo zijn grootste stommiteiten inzake “Hoe meer geld uit de zakken halen van de mens die van maandag t.e.m. vrijdag gaan werken en in vrije tijd hun geld trachten te beleggen als een goede huisvader?”. Tof artikel in de roze sportgazet over de mobiele keukens bij sommige ProTour ploegen. Eventjes de beentjes strekken, een toiletbezoekje en piepen waar we reeds hangen. Aha land in zicht! Nog snel het document van Esta (visum) invullen en klaar maken voor “the touch down”. Iets waar ik reeds lang naar uitkijk de eerste maal voet aan grond zetten op een ander continent…
Frederik van zijn kant heeft hem dan maar gesmeten op de boordcomputer die elke zetel in het vliegtuig bezit en is als een bezetene films beginnen kijken.
By the way, het Indisch koppel begint hun zwijnenstal op te kuisen. De daling wordt fors ingezet, de oortjes klakken en het beloofde vastenland wordt stilletjes aan groter.
“My Propeller” – The Arctic Monkeys.
Touch down went very smooth. Onmiddellijk naar the US Customs met de boze officer “Leroy” vragend naar vingerafdrukken en fotoscan. Valiesje snel oppikken en stante pede naar the Airtrain ( op terminal 8 ) richting Subways om zo Manhattan in te duiken (via de blauwe A lijn). Wauw, We are here; I can’t believe it…!
“This is my US of whatever” – Liam Lynch
Aangekomen met de metro on the corner of Fifth Av. and 53e street, overvalt de hitte ons op de nek (30 graden celsius en stralende zon) trekken we met de trolly naar 230 East 51st Street naar ons slaapnestje – The Pod Hotel – voor de komende zes nachten.
Na het afzetten van ons valies, toiletbezoekje en kleine verfrissing, gaan we op zoek om het maaggegrom te stillen. Maar eerst de BlackBerry aanschakelen op de WiFi-verbindingen van het hotel; de mailtjes en pinnekes lopen binnen; gratis luxe. On the corner of 3th Av. and 51st street treffen we een supermarkt – Azuur – aan met tien meter lange zelfbediening gaande van vers fruit naar koude en warme groenten, vlees, vis, tofu en soorten koolhydraten. Heel uitnodigend nemen we een groot plastieken pot en scheppen rijkelijk. We trekken naar een klein stukje groene oase met een grote waterval schuin aan ons hotel – Green Acre park – en nemen plaats aan een terrasje. Vrij uitzonderlijk plaatsje temidden de drukke metropool!
After the healthy lunch ga ik eventjes op bed liggen om de oogjes te sluiten want de vermoeidheid slaat eventjes toe… Na amper 30 minuutjes gelegen te hebben, vloeit de adrenaline nog steeds en beslissen we om een eerste verkenning te doen van Manhattan. Fifth, Park en Madison Av. bewandelend, trekken we naar the Apple Store om ik een Macbook Pro en een Ipod Classic aan te schaffen. Speciaal geval voor een Vlaming die een Macbook wil kopen in the States : French keyboard – azerty -, indien voorradig, 48hr voor ophalen bestellen want moet worden aangepast. We wandelen verder Fift Av af en slaan 51st street af richting hotel.
De energievoorraad tank terug leeg, schuif ik nogmaals aan bij onze Koreaanse vrienden van Azuur en neem nogmaals een plastieken pot en eet de maaltijd op het binnenterras van ons hotel. Op dit moment 21h30 NYC-time (3h30 Belgium time) ben ik bijna 24h wakker : ofwel goeie pillekes ofwel de adrenaline van the City? Ik vermoed het tweede! Straks een dubbele dosis melatonine om het virusje jetlag te bestrijden om morgen Manhattan Down Town en Midtown te bezoeken.
“Wegvliegen en dan terugkomen, is soms de enige beste manier om…” of zoals Linda van Milk Inc. het zo mooi bewoonde in “Oceans apart I’m stil thinking about you“. Deze laatste commerciële shit niet aan te treffen op mijn Ipod, wel op dat van mijn reispartner gehoord tijdens de vlucht. Ci penso tanta alla mia cipolla…!
my story from the City
MY STORY FROM THE CITY
Proloog van mezelf : 
Waarom New York City?
Vooreerst wil ik reeds geruime tijd een intercontinentale reis maken en stond USA ergens bovenaan mijn lang lijstje. De vele films, muziekclips en andere beelden hebben me voorheen al zin gekregen om de plas over te steken. En als je USA zegt, dan sprint NYC er absoluut uit. “A City that never sleeps” en vooral het feit er oneindige dingen te zien en te doen zijn, trokken me aan in NYC. Ik wilde de uiteenlopende contrasten en werelden ervaren waar iedereen zo over spreekt!
Ik heb een lange en op het einde een moeilijk sportief hoofdstuk achter de rug. In de loop van de maand maart 2011 besliste ik om definitief een punt te zetten achter de competitie in de sport. Uiteenlopende redenen lagen aan de basis om dat hoofdstuk af te sluiten. Zoals aanslepende gezondheidsproblemen die ik de laatste twee en een half jaar bleef ervaren; het jaartje ouder, wijzer worden en het verleggen van ambities en interesses! Daarom werd het ook eens tijd om een reis te maken zonder steeds te zeulen en “sjollen” met die fiets van me. Ik droomde reeds lang om een reis te maken zonder steeds te moeten trainen…
Ten laatste, een goeie reden om een mooie reis te maken, was het feit dat ik mezelf een cadeau wou geven voor de drie maanden lange intensieve voorbereidingen van studeren en me concentreren voor de selecties voor de job die ik in de toekomst wil gaan uitvoeren. In februari van dit jaar kreeg ik dan ook het heugelijke nieuws dat ik geslaagd was en de deur openstond voor de laatste ronde in september, dus vond ik dat ik mezelf een mooi cadeautje mocht geven in de zin van een onvergetelijke reisbestemming, ditmaal zonder fiets en zonder prestatiedrang.
Deze drie redenen waren voor mij voldoende om een weekje te boeken met een goeie kameraad!
Ik keek er maanden naar uit en bereidde me er dan ook gedegen op voor om er een goed geplande en amusant plezierreisje van te maken.
Proloog van mijn reispartner, Frederik D’Hulst : 
Enige tijd geleden, zo ongeveer halverwege april 2011, kreeg ik van Björn een telefoontje of ik met hem samen op reis wou gaan naar New York City. Ik viel eerlijk gezegd een beetje uit de lucht; had nog geen plannen voor de komende zomervakantie. Zonder al te veel willen zien in de toekomst deelde ik mee dat ik dat wel zag zitten maar dat ik wel wou weten wat soort vakantie het zou worden….en zoals je hieronder zal lezen wat voor een vakantie het geworden is! Na enkele ‘besprekingen’ (lees : een paar keer gezond lunchen in de Komkommertijd en Bioplanet) hebben we geboekt en beiden de Atlantische Oceaan overgestoken richting NYC.
Hieronder het omstandig gedetailleerd en zeer zorgvuldig uitgewerkt verslag voorzien van de nodige fotootjes en ‘links’ hier en daar aangevuld met een gepeperde anekdote.
Laat de reis maar snel komen, dachten we zo. En zo kwam dinsdag 5 juli dichter en dichter bij…
bjorn de vriese 